Kategoria: Trasy

Pojechaliśmy tam pierwszy raz w 2017, szukając czegoś nowego. Ileż można jeździć do Finale czy San Remo. Okazało się, że jest to dobry strzał. Poza tym chodziło o znalezienie miejscówki z pewną pogodą na zimę i takiej gdzie będzie się dobrze robić podjazdy z buta, ale na miejscu będzie wyciąg albo shuttle jeśli byśmy spiździpączkowali.

Miejscówka jest wielka i niewielka. Zależy jak do tego podejdziemy. Okolice Malagi to same góry i morze. W promieniu 30km jest sporo pagórów do 1000mnpm  i Sierra Nevada około 150km dalej. Po drodze mamy jeszcze El Chorro i rejony, które znają lokalsi.

W każdym razie jeśli chcecie się zabunkrować na tydzień, wyjeżdżać z domu i po 15-40minutach podjazdu zaliczać pierwszy zjazd, to okolice Malagi są dobrym miejscm. Zjazdy tam są łatwo dostępne i skupione w jednym miejscu. Jest ich tyle, że przez tydzień nie będziecie się nudzić. Benalmadena jest dostępna pociągiem z lotniska w Maladze i jest to no brainer, natomiast do Alhaurin trzeba klepać taxi. Opiszemy plusy i minusy obu potem.

Tuż przy Maladze jest rejon, Montes de Malaga. Miejscówka z kosmosu. Trasy strasznie techniczne i dające w dupę. Długie. Czasem 900m deniwelacji. Problem w tym, że tak poukrywane i niezinwentaryzowane, że nie macie szans bez lokalnego guida. Jeździliśmy tam jeden dzień z guide – BadFish i chyba byśmy nie dali rady znów powbijać się w ścieżki. Baaaaa na pewno byśmy nie dali.

Opiszemy Wam dwie bazy noclegowe wraz z trasami. Dwie, czyli:

• Benalmadena
• Pinos de Alhaurin

Benalmadena:

Dojazd do niej pociągiem trwa 20 min i kosztuje grosze. Do pociągu można się ładować z rowerem na luzie. Bardzo wygodna forma dojazdu. Noclegi mieliśmy od PlanB4All zlokalizowane koło świetnego marketu. Około 40 min podjazdu do początku tras zjazdowych. Nie bez znaczenia jest fakt, że po skończonym dniu zjeżdżamy do apartamentu. Zero podjazdu 🙂

Do tras dojeżdżamy dwoma podjazdami. Długim i krótkim. 40 min i 1,5h. Oba łagodne i asfaltowe. Krótki – fioletowy na mapie powyżej prowadzi do licznych, krótszych tras – głównie tam jeździliśmy. Długi – niebieski prowadzący do długich i brutalnych tras, jak 9-11.

W Benalmadena jest też kolej gondolowa, która może wynieść Was na szczyt za 13 euro. My z niej korzystaliśmy jak byliśmy zarżnięci i musieliśmy wrócić do Alhaurin.

Minusem Benalmadeny, jak przystało na lokacje nad morzem są ceny noclegów i to, że mamy tylko apartamenty nie domy. Jednak jeśli jedzie Was 2-4 jest to spoko opcja. Jendak jeśli jedziecie w 5-10 os lepiej wybrać Alhaurin lub Pinos i dom z basenem 🙂

Alhaurin i Pinos de Alhaurin

Mega urocze miasteczka po drugiej stronie masywu. Brak dostępu do morza czyni te miejscowości mniej popularnymi turystycznie. Ma to same plusy. Mniej ludzi, brak dziesięciopiętrowych bloków na plażową stonkę turystyczną, niższe ceny, domy do wynajęcia. My płaciliśmy 900 euro za chałupę 400m2 z wielkim ogrodem i basenem. Kosmos !! No i bliżej jest do pierwszych zjazdów. Minus to konieczność dojazdu taksówką z lotniska oraz to, że jeśli chcemy wjechać na grzbiet z którego startuje większość tras musimy podjeżdżać wyżej niż z Benalmadeny. Druga połowa podjazdu daje więcej w dupę z racji nierównego terenu. Z Benalmadeny mamy na szczyt asfalt, tu szutrówkę a potem dziurawą szutrówkę. Minusem jest to, że sensowne noclegi są wysoko (dobrze bo bliżej startu tras). Cena jaką za to płacimy to duża odległość do supermarketu. My mieliśmy 20min rowerem ze względu na 150m w pionie. Nie płaczcie. Jeśli jedziecie do Pinos to pewnie po to aby wynająć chatę. Czyli jest Was kilka osób. Wynajem auta to 60-100PLN dzień. Wypożyczcie sobie jakiegoś Citroena C1 jako auto na zakupy i git.

My po raz trzeci wybralibyśmy właśnie Pinos.

Ceny:

45 euro – jeden dzien z guide i shuttle np. BadFish Kolesie wymiatają. Swietnie tez trenują.

500 euro – 5 dni z guidingiem, shuttlem i spaniem z Bad Fish. Jazda po najlepszych miejscówkach w okolicy. Benalmadena, Mijas, El Chorro, Montes de Malaga, Gibraltar, Sierra Nevada

120 euro – nocleg w mieszkaniu w Benalmadena Cena za tydzień, chałupka okolo 60m2 dla 4-5os. Szukajcie bliżej góry niż nad morzem.

1000 eur – 5 dni z guidemn ze Switchbacks. Dla zamożniejszych ale warto bo jest żarcie i kapitalnie wyposażony warsztat – tak, że serwis by się nie powstydził. W dodatku jak coś rozdupczycie w rowerze to na noc przyjdzie lokalny mechanik i naprawi za grosze.

900 eur – dom 400m2 z basenem max 14 os (8 idealnie) za 9 dni w Pinos de Alhaurin

10 euro – kilogram świeżych krewetek w markecie

2 euro – wino, 7 euro crianza z Riohy

90 – 300 PLN – Ryanair z Krakowa lub Wro do Malagi (zależy jak późno klepiecie)

100 euro – autobus z przyczepka w obie strony z lotniska do Pinos de Alhaurin. My używaliśmy wyszukiwarki z Suntransfers

570 PLN – bilet w RyanAir za rower w dwie strony (musicie doliczyć do ceny biletu za człowieka 🙁  )

3000 – 4000 PLN – total cost z jazdą autem dla 2 os z Wro do Krk, lotami, 2 dniami guide, żarciem i ubezpieczeniem. W hintach opiszemy na co to poszło.

Hinty:

Ubezpieczenie – Rower ubezpieczony jest w RyanAir na absolutnie śmieszne kwoty. 400 albo 800 eur. Nie starczy na klocki 🙂 Ubezpieczenia sportowe tez nie za bardzo ubezpieczają sprzęt. Za to już zwykłe podróżne i owszem. Najwyższy wariant w Elvia do 5 tys eur. Co my więc robimy. Kupujemy ubezpieczenie podrożne na doby w których lecimy (w te dni i tak się nie jeździ) a na dni w które jeździmy kupujemy sportowe. W ten sposób jesteście kryci i Wy i rower 🙂

Bagaż i torby na rower – chyba wyczerpaliśmy temat tutaj Latanie z rowerem.

Total cost 3k-4k -za pierwszym razem wydalimy 3k za drugim 4k PLN. W obu przypadkach gotowalismy sami, raczej na wypasie, owoce morza codziennie, wino w okolicy 5-10 eur. W obu wyjazdach jeździliśmy z guide. Za drugim razem jednak żarliśmy prawie codziennie w mieście i piliśmy więcej. Troszkę cenę podbił samochód na dojazdy do sklepu.

Łatwe zakupy – No właśnie. W Benalmadenie znajdźcie nocleg koło supermarketu – my tak mieliśmy. 300m od stacji kolejki linowej. W Pinos dobrze mieć furę aby jeździć po zakupy bo czasem jest daleko. Jeśli jest Was kilku to koszt będzie śmieszny. Fura to około 100PLN doba.

Szpitale – Jak coś się stanie – jedźcie od razu do Malagi. W lokalnych szpitalach potrafi nie być RTG 🙂 Aha i oni wolą dużo bardziej leczyć na Karte EKUZ niż na komercyjne ubezpieczenie. Miejcie więc ją przy sobie.

Trasy

Typowe sróziemnomorskie klimaty. Wąskie single, często trawersujące. techniczne agrafki. Czasem trafi sie jakiś drop. Wiekszość kamieni związana z podłożem. Ciekawostką są miejsca mega piaszczyste w dodatku się wijące. Można tam kapitalnie motać dupskiem. Nie raz nie dwa ten piach jest na agrafkach. Trasy raczej bez hardcore. Znaczy ze każdy przecietny jeździec będzie miał fun i nie będzie ryć sobie dyńki. Wiadomo – jak się przyspieszy to poziom trudności rośnie i jest się gdzie rozwalić.

Trzeba przyznać, że lokalesi kopią sporo i nie raz nie dwa można znaleźć jakieś double. Dobrze za pierwszym razem nie walić wszystkiego w ciemno bo można się zdziwić, że czasem trzeba kawałek przelecieć.  Zasadniczo polecamy miejscówkę każdemu kto jeździ z rok.Postaraliśmy się zinwentaryzować dla Was trasy. Dla każdej, którą jechaliśmy zmontowaliśmy ślad na trailforks. Dla sporej części z nich, wrzucamy filmy z przejazdów. Rejon podzieliliśmy na razie na 3:

• Benalmadena
• Pinos de Alhaurin
• Cerro del Moro

Trasy w Benalmadena:

Mamy XX tras zjazdowych. Wszystkie z widokiem na morze w oddali. Widokowo absolutny kosmos. Część z nich eksponowana i nie warta glebienia. Osoby początkujące mogą się lekko spocić, ale przeżyją. Jadąc z góry na dół mamy około 400m deniwelacji. Niektóre trasy kończą się na asfalcie i może Wam się wydawać że to koniec ale to nie prawda. Od 1/3 wysokości podjazdu asfaltowego wzdłuż drogi idzie singiel, który raz po raz ją przecina. Jest on mega urozmaicony i musicie patrzeć, ponieważ nie ma go na Trailforks. Jest na nim wszystko. Syte dropy, double, rock gardeny. Wszystkie trudne sekcje można ominąć, ale nie walcie w ciemno bo można się zdziwić.

Canada del Lobo

Trasa szybka na początku z dużymi konsekwencjami przy glebie – albo strome zbocze albo kaktusy. Sporo trudnych agrafek. Jedziemy singlem z widokiem na morze. Spora ekspozycja. W miarę gładko, tylko czasem można wydupić pedałem w coś z boku a tego nie chcecie. Dolna część to wykopany w lesie stromy, ciasno kręty flowowaty singiel. Dochodzi do asfaltowej podjazdówki.

Cañada del Lobo on Trailforks.com

Arenosa.

Arenosa ma dwa skrajnie różne początki. Jeden to stroma piaszczysta szybka rynna gdzie pięknie rzuca dupeczką, drugi to singiel z afrafkami. Schodzą się w 2/3 długości. Dolna wspólna i najdłuższa część prowadzi piaszczystym wąwozem serwujących nam dropiki co 100m. Każdy z nich ma nie więcej niż 1m i można walić je w ciemno.

Arenosa upper right on Trailforks.com

Arenosa upper left on Trailforks.com

Arenosa lower on Trailforks.com

Rocosa

Najtrudniejsza trasa po tej stronie. Kręto, kamienie, czasem zdradliwie. Nie jest stromo.  Podłoże tnące opony, że aż miło. Zdecydowanie nasza ulubiona. Do tego dojeżdża dość wysoko na asfaltowy podjazd. Można walić nim do góry albo jechać wzdłuż niego singlem z hopami wykopanym przez lokalesów. Dojazd do niej wprost z przęłęczy szlakiem dla turystów. Dojazd jest szybki i z górki.

Rocosa on Trailforks.com

Hasta Ermitia

Prosty, szybki singiel trawersujący zbocze. Żadnych zakrętów i trudności, za to widoki fpytkę. Dobry dla kobiet w ciąży i starców, ale używany do dojazdu do Rocosa opisanego powyżej.

R1 hasta Ermita on Trailforks.com

Ermitia Nueva

Przyjemny zjazd prostymi agrafkami do początku podjazdów. Dreszczyk emocji dla początkujących którzy pojechali Hasta Ermitia. Ciekawe urozmaicenie dla tych, którzy napylają w drugiej części masywu.

Ermita Nueva on Trailforks.com

Trasy w Pinos de Alhaurin:

Ciekawa miejscowość z ukrytymi singlami. Trasy mają tu zupełnie inny charakter niż w Benalmadena. Podjazd z dołu też solidnie daje w dupę. Z miasteczka macie 600m w pionie dymania. Pierwsze 300m idzie szybko. Mamy tu asfalt i to z urozmaiconymi widokami. Głównie na absolutnie wyjebiaszczo wielki kamieniołom, robiący wrażenie. Po 300m wysokości asfalt przechodzi w kamienista szutrówkę która się robi coraz bardziej stroma. Nie pornograficznie, ale ten podjazd czuć w nogach. Trasy zjazdowe są 3 po tej stronie i kilka niezinwentaryzowanych dzikusów. Arroyo Balquilo to ciekawa opcja aby nie zjeżdzać z przełęczy w dół owym szutrem. Podjeżdżać specjalnie dla niej nie ma sensu. Za to DH Cantera Alhaurin (zwane też happy days) i Ta to paga’o. to petarda,  na maxa. Na trailforks nanieśliśmy dojazdowy singiel z górnej części miasta pozwalający nie zjeżdżać do samego dołu. Wymaga on trochę wpychania, ale jest wart bo wyprowadza nas wprost na Ta to paga’o.

Ta to paga’o

Trasa idzie wąwozem, między dwoma grzbietami. Górna część to flow z dropikami. Jedzie się szybko, trzeba dokręcać. Nie jakoś dużo. Dokręcanie nie odbiera radości z jazdy. W dolnej części, progów jest więcej i pojawiają się rockgardeny. O ile góra to rzedki las iglasty to na dole pojawiają się zarośla, robi się dżunglowato. Nie do konca prosto jest się wbić w początek trasy. Namalowaliśmy na TrailForks jak tam dotrzeć, niestety trzeba troszkę wypchać. Ciekawe jest to, że startujemy z widokiem na dupny kamieniołom. Więc z widoku księżycowego wjeżdżamy w las. Trasa jest prosta i nawet początkujący mogą nią jechać. Z każdego z progów da się zjechać.

Ta to paga’o on Trailforks.com

DH Cantera Alhaurin (vel Happy Days)

DH Cantera Alhaurin on Trailforks.com

Zdecydowanie Happy.

Arroyo Blanquillo

Arroyo Blanquillo on Trailforks.com

Trasy z Cerro del Moro

Góra nad Benalmadeną. Trasy tu są skrajnie inne, podobnie jak dotarcie do nich. Do ich początku możecie dotrzeć z górnej Benalmadeny kręcąc sporo asfaltem, albo z przełęczy i początku wszystkich tras Benalmadeńskich. Ta druga opcja może się wydawać kusząca Jeśli popatrzycie na niewielką odległość na mapie. To jest mylące. Z przełęczy macie 2-3 h dymania. Podjazdów, wpychów, wnoszenia. Widoki są piękne i zmienne. Warto to podejście zrobić, ale dla mniej wprawionych może z tego wyjść całodniowa wycieczka. Warto! Podjazd asfaltem jest po prostu długi i nudny. Klimaty jak asfalty w Świeradowie.

9-11

Ja nie wiem jak to opisać. Inaczej niż “Siewca rozkurwu” – się nie da. Trudna, długa, brutalna. Ma 740m deniwelacji i nie daje odpocząć. Jest tu absolutnie wszystko. Małe lecz psychiczne dropy, stromizny, agrafki, korzenie, omijanie drzew, rockgardeny które zagotują każdy zawias, rockgardeny w wąwozie, takie że można zawadzić pedałem . Początkujący niech odpuszczą bo zdechną. Średni do zaawansowanych niech walą jak w dym bo to trzeba przeżyć. I nie róbcie jej na początek dnia jako pierwszą nierozgrzani bo Was zeszmaci 🙂

9-11 on Trailforks.com

R-3

Podobnie długa ale dużo prostsza niż 9-11. Również ma wszystko ale dużo prostsze. Początkujący mogą się pokusić. Przeżyjecie a pewnie będzie się wam podobało. Możecie się do niej dostać jadąc 9-11 ale też idąc z przełęczy między Pinos i Benalmadena. W zasadzie jest sens zaczynać ją jadąc z przełęczy bo do jej początku dojście / dojazd jest latwy. Dopiero od niej zaczyna sie hardcorowe podejście na 9-11.

R3 on Trailforks.com

Nagroda

Gratuluje udało Ci się dobrnąć do końca tego opasłego artykułu. W nagrodę filmik z pierwszego wyjazdu.

Malaga Flow from homofaber on Vimeo.

Miejscówka ani egzotyczna ani kultowa, więc o co kaman…?

Dla mnie była świetnym miejscem na połączenie wakacji rodzinnych z rowerową zajawką. Przesuwam palcem po mapie, ee klikam myszką w mapy google i wyspa Krk jest pierwsza z góry czyli Chorwacką egzotyką najbliżej nas.  Dzień przed majówką podejmujemy decyzję- jedziemy! Jako, że zabieramy namiot, niczego nie trzeba bookować, po prostu pakujemy się, wyjeżdżamy nad ranem i późnym popołudniem jesteśmy na miejscu.
Droga komfortowa, 12 godzin i widoki całkiem odmienne. Niebieska woda, gorące powietrze i stare kamienne miasteczka pamiętające Maximusa z Gladiatora są tu w standardzie.

Na szybko z mapy wyczytałem, że najlepszym kompromisem między potrzebami dzieci (plaża)  a moimi (single)  będzie miejscowość Baśka. Na miejscu okazuje się, że owszem góry z jednej i  drugiej strony, plaża jak z katalogu biura podróży, no ale chyba połowa Europy tak samo stwierdziła i siedzi tu już od stycznia. Niemieckie i Austriackie kampery za pół miliona złotych z pomarszczonymi emerytami zdecydowanie nie zachęcają.

Po krótkim namyśle lecimy do portowego miasteczka Punat. Przydrożny znak zaraz na wjeździe do miasteczka zachęca do zjazdu z asfaltu i po chwili rozbijamy namiot na najlepszym kempingu świata położonym bezpośrednio w gaju oliwnym https://marusinaolivehills.co/.

Na szlaku

Następnego dnia czas na rekonesans, także poganiam dzieciaki na ścieżce rowerowej do portu, wcinamy pyszne lody, znajdujemy świetną plażę i… mam wolne na 3 godziny.

Na szczęście asfaltem z Punat w kierunku Baśki ekspresowo można zdobyć siodło Treskavc 300 m npm, z którego już prowadzi bardzo wygodny szlak na drugi najwyższy szczyt wyspy Vely Vrh 520m npm. Nudę asfaltu zabijają świetne widoki a ostatnie metry przed szczytem to już pola ostrych wapieni. Trochę jak na Marsie…

Pierwszy zjazd dość czujny ale jak ślepej kurze ziarno od razu trafiam na lokalną trasę DH prowadzącą wprost na “moją” plażę. Także do końca wyjazdu ostatnim zjazdem będzie Portun DH – Staza https://www.strava.com/segments/13614186 pełna rockgardenów, band i dropów.

Po tej stronie wyspy również polecam trochę mniej nachylony ale za to bardziej naturalny singiel Suha lokva – downhill trail by NR:

https://www.strava.com/segments/16432728

Kolejne dni odbywają się wg podobnego schematu. Z tym, że wyjeżdżam w kempingu wcześnie rano (po 8) i na plaży melduję się koło 12-13. To daje mi możliwość zjeżdżenia sporej ilości wyspy. Tak więc bardzo fajny okazuje się szlak idący po szczytach od Vely Vrh przez Brestovica, Obzova aż po Velki Hlam. Z grani aż prosi się spróbować któregoś ze stromych zjazdów do Baśki. Przetestowałem 2 warianty – z przełęczy Lipica do wsi Batomalj oraz z przełęczy Vratudih również do Batomalj.

Pierwszy wariant z przełęczy Lipica zaczyna się po wielkich głazach i można próbować swoich sił jedynie na krótkich odcinkach. Za to dolna część daje dużo satysfakcji. Po wjeździe do lasu leci się świetnym singlem prawie do samej drogi. W przelocie przejeżdża się zaraz obok kościółka i polecam świetną ostatnią sekcję po schodach.

Drugi wariant z przełęczy Vratudih od samej góry jest “zjeżdżalny”. Jak jesteś ekspertem w switchbackach to całość można jechać. Jedynie pierwsze kilka zakosów jest naprawdę trudne, potem szlak ma już łagodniejsze zakręty, ale nie żeby był łatwy, po prostu zaczyna być zjeżdżalny. Wielkie kamienie, luźny i szybkie sekcje w lesie… niestety zabawa szybciej się kończy niż w pierwszym wariancie bo wcześniej dojeżdżamy do asfaltu.

Ze wsi Batomalj jest szybki powrót asfaltem na siodło Treskavc z którego łatwo można dostać się na wcześniej opisany jeden z dwóch singli prowadzących do miasteczka Punat.

Zgon

Zachęcony pierwszymi dwoma dniami kręcenia w południowo-zachodniej części wyspy zapragnąłem ęduro przez duże E. No i jak wymyśliłem tak pojechałem. Najpierw klasycznie z kempingu na siodło Treskavc, następnie wszystkie szczyty do przełęczy Vratudih, zjazd do Baśki… i tu przegapiłem istotną rzecz.

Plan był taki, żeby z Baśki pojechać dalej na przeciwległy masyw we wschodniej części wyspy. I niestety postanowiłem realizować go mimo, że było tego dnia gorąco, a w Baśce nie natrafiłem na żaden sklep i nie udało mi się uzupełnić wody. Ale pomyślałem, w górach będzie strumień czy źródełko, albo przy kościółku będzie restauracja a był cmentarz…

Podjazd z Baśki to rewelacja. Wiedzie od wioski, przez kościółek Św. Iwana aż na rozległą wyżynę na wysokości ok 400m npm. Na szczęście na podjeździe wyżebrałem od turystów pół litra wody. Chciałem wyżyną dojechać do pięknego nadmorskiego portu Vbrnik otoczonego winnicami, ale brak wody, temperatura i stojące gorące powietrze na wyżynie zmęczyły mnie mocno i niestety byłem zmuszony skrócić trasę i ratować się długim asfaltem do kempingu.

Dlaczego Krk

Wylądowałem tam przez przypadek, ale jazda w nieznane ścieżki, gdzie Trailforks nawet nie pomaga, zdecydowanie przypomniała mi stare czasy, kiedy wszystkie rowery miały koło 26, przerzutki Shimano Altus i 3 zębatki z przodu, z czego największa miała 42T (nie wiem po co).

Teraz mamy wszystko pięknie podane a single wypieszczone i zaprojektowane z niesamowitym “flow”. To taki zajebisty rowerowy burger za 25zł i do tego kraftowe piwo za 12. A z Krk było trochę jak z kosztowaniem nieznanej lokalnej kuchni. Smak na długo zapadł w pamięci. Ale dla jednego to samo danie może być za ostre dla innego zbyt mdłe.

Smacznego!

Tipy

Dla tych, którzy rozważają rowerowanie na miejscu, na zachodnią część wyspy (od Punat, przez szczyty Vely Vrh i Obzowa) polecam opony cięższe i sprzęt full enduro. Szlaki są tam pełne bardzo ostrych wapieni. Nietrudno rozciąć kilogramową oponę także zapas dętek obowiązkowy.

Wschodnia część wyspy (od Baśki do Vrbnika) jest nieco bardziej łaskawa, co nie znaczy, że w ogóle nie ma tam kamieni. Jest tam po prostu szeroka ciekawie poprowadzona szutrowa droga biegnąca przez wyspowy interior. Podjazd przez Cerkwię Św Ivana jest bardzo malowniczy. Trasę sklasyfikował bym jako ambitną pętlę na każdy rower górski.  Uwaga – powietrze tam stoi więc nagrzewa się dużo bardziej niż w innych częściach wyspy.

Zapas wody (poza sklepami) można go uzupełnić w źródełku przy głównej drodze

Miejscowi i turyści w górach są bardzo rozmowni, więc polecam “poddać się klimatowi” i nie śpieszyć się i oddać się konwersacji. Język polski, słoweński czy chorwacki jest na tyle podobny, że nawet zabawnie pobawić się w tą zabawę językową i spróbować dogadać się niekoniecznie po angielsku czy niemiecku, tylko po swojemu 😉

Rejon ciekawy i blisko Wrocławia. Sporo militarnych zabytków i kawał historii….ale tu o tym pisać nie będziemy. Wrzucimy Wam listę zjazdów i zaproponujemy kilka tripów. Będzie raczej syto. Wszystkie trzy rejony są tak blisko siebie, że praktycznie każda wycieczka może zahaczyć o każdą z tych miejscówek. Opisujemy całość w podziale na trzy bo tak było łatwiej malować po mapach.  Nie bez znaczenia jest to, że można tam dojechać z Wrocławia w godzinę. Trudno się więc dziwić, że to miejsce zawierające dwa najciekawsze produkty rowerowe w Polsce:

Tras Enduro Srebrna Góra

Strefa MTB Sudety

Najpierw opisujemy każdy z rejonów, po prostu wylistowując wszystkie znane nam sensowne zjazdy. Na końcu artykułu macie propozycje wycieczek je łączących.

Trasy wizualizujemy na dwóch mapach, które warto kupić je jadąc w te rejony. Enduro bez mapy to enduro bez mapy.

Sudety Środkowe

Góry Sowie

Góry Sowie -lista zjazdów

Góry Sowie to dla nas głównie masyw Wielkiej Sowy. Zazwyczaj po prostu pojawiamy się w okolicy i na różne sposoby wjeżdżamy na i zjeżdżamy z Wielkiej Sowy. Większość tych zjazdów jest do siebie podobna. Są to dość szerokie drogi wysypane kamieniami. Coś jak w Beskidzie Żywieckim. Różnica – na plus – polega na tym, że pobocze tych dróg jest osadzone znacznie wyżej , jest korzeniste i można nim jechać i zeskakiwać na środek drogi. Sporo jest też pieńków, z których super się wybija. Podjazdy są bardzo dostępne, zwłaszcza czerwony z Koziego siodła lub fioletowy szlak rowerowy.

Wielka Sowa – czerwony szlak do schroniska Sowa, potem zielony do Sokolca

Trudność: Średni

Długość: 2,5km

Deniwelacja: 300m

Z Sowy są dwa czerwone zjazdy więc nie popieprzcie ich i nie zjeżdżajcie do Koziego Siodła. Jedziecie do Schroniska Sowa. Szlak to typowa rąbanka i pozornie nic ciekawego….ale, ale!… jeśli będziecie się trzymać lewej strony to zobaczycie, że przez 70% zjazdu towarzyszy Wam z wijący się singiel z korzeniami jak anakondy. Wije się on tak, że czasami trzeba zwalniać do zera. Warto się go trzymać. Kiedy macie ochotę możecie zdropić z niego na drogę by potem znów na niego wpaść. I pamiętajcie: jeśli się Wam wydaje, że go nie ma, to nie prawda! On zawsze gdzieś tam jest.

Jadąc powoli, po prostu Was wytrzęsie, jeśli jedziecie szybko, trzeba się napracować by przeskakiwać pieńki i korzenie, a do tego się mieścić w zakrętach. Singiel znika dopiero w momencie, w którym odbijecie w lewo, w kierunku schronu  – w drogę, która idzie wąwozem obfitym w miejsca do wybijania się.

Od schroniska zmieniacie szlak i wskakujecie na zielony. Jedziecie wąskim, szybkim singlem w trawie. Czycha  tam troszkę niespodzianek. Można wycedzić w conieco leżące tu i ówdzie. Zjazd się kończy zjawiskowym widokowo otwarciem na dolinę. Jedno z ładniejszych miejsc w tych górach.

Wielka Sowa – niebieski do Starej Jodły

Trudność: Średni / Miejscami trudny

Długość: 2,5km

Deniwelacja: 330m

Ciężko na niego trafić. Dobrze obserwujcie oznaczenia na szczycie. Początkowo jest to singiel wijący się niczym w labiryncie ze świerkówm gdzie jest sporo zwalonych drzew, przez które trzeba przenosić rower. Po jakimś czasie drzewa zaczynają być wkurzające, ale akurat wtedy się kończą 🙂 Trasa zmienia się w singiel, który potem leci przez polanę, wijąc się tak, że Was nie spowalnia. Na końcu wpadacie w las, gdzie walicie wymytą drogą. Miejscami wymycie jest tak mocne, że obok  jest 2m rów w który nie chcecie wpaść…a ściąga w jego kierunku, zwłaszcza na szybko i po deszczu.

Wielka Sowa niebieskim do przełęczy Walimskiej

Trudność: Łatwy, szybki

Długość: 2,5km

Deniwelacja: 330m

Początkowo rzygowaty szuter, potem odbicie w prawo i lecimy szeroką drogą z wąwozem, dropikami i kamyczkami do wybijania się. Jeśli lecicie szybko >45kmh to jest na prawdę fajnie.

Mała Sowa – żółtym do Walimia

Trudność: Łatwy, szybki

Długość: 2,5km

Deniwelacja: 150m

Nie zjeżdżajcie do samego Walimia ale do trzeciego skrzyżowania z drogą. Potem nie ma sensu jechać a i powrót nieciekawy. Co tu dużo pisać..bałaganik. Szeroko, dużo luźnego i jeszcze więcej luźnego. Da się po bokach wybrać linie bez luźnego, ale za to przez korzenie i pieńki, z których cudownie się skacze.

Kozia Równia – czerwonym do Przełęczy Jugowskiej

Trudność: Średni

Długość: 2,5km

Deniwelacja: 250m

Bardzo podobny jak żółty z Małej Sowy do Walimia. Szeroko, po bokach korzenie. Kapitalnie się wjeżdża na boczne sekcje i z nich skacze. A to dlatego, że główna część drogi jest osadzona znacznie niżej i jedzie się jakby wąwozem. Po bokach nie brakuje też korzeni po których pięknie się leci.

Kalenica w obu kierunkach

Trudność: Średni

Długość: 1km

Deniwelacja: 100m

W kierunku Koziego Siodła. Charakter typowy, jak wszystkiego wokół Wielkiej Sowy. Czyli szeroko, korzeniasto i szybko. W środkowej części przechodzi to w wąski singiel w krzakach. Ciągle jest szybko.

W przeciwną stronę podobnie, ale bez krzaków, czyli szybko i korzeniasto.

Popielak w obu kierunkach.

Trudność: Średni

Długość: 1km

Deniwelacja: 100m

W kierunku Bielawy jedziemy wąską ścieżką, która jest miejscami wypłukana. Na górze są korzenie, za to potem gładko, wąsko z rowem wypłukanym przez wodę, do którego ściąga, że hoho. Spokojnie jak wpadniecie to przeżyjecie 🙂

W przeciwnym kierunku, czyli Kalenicy – standard. Korzenie i możliwość slalomowania między drzewami. Wszędzie ściółka więc naprawdę niezłe trzymanie.

Zimna Polana – Trzy Buki żółty szlak
Trudność: Średni
Długość: 5km
Deniwelacja: 200m

Zjeżdżając z Kalenicy w stronę Bielawy mamy 5km klasycznego w tych górach zjazdu czyli szybko, z kamieniami i korzeniami. Na Zimnej Polanie trzeba skręcić w prawo i trzymać się żółtego szlaku do Trzech Buków. Zaczyna się szeroko z luźnymi kamieniami by po przecięciu drogi zmienić się w wąwóz, który, niezależnie od pory roku, zawsze jest przykryty dywanem liści (taki klimat, jak kałuża przed Sową 😉 Tu trzeba uważać. Następnie przecina się małą polankę i znowu wpada w wąwóz, w połowie którego pojawia nam się po prawej piękny, naturalnie wytyczony singiel.  Jest gdzie się wybić, są korzenie, a momentami jest tak wąsko, że można zahaczyć kierą o drzewo. Tak wpada się na Trzy Buki.

Dzikus – POLECAMY !!
Trudność: Łatwy, ale za to jaki za..isty
Długość: 1,5km
Deniwelacja: 100m

No i właśnie…Do tej pory na Trzech Bukach kończył się fun i do Leśnego Dworku trzeba było zjeżdżać szutrem ostatnie 2km. Otóż jest alternatywny singiel i to nie byle jaki! Nie wiemy kiedy dokładnie powstał Dzikus, ani spod czyjej łopaty wyszedł, ale wiemy na pewno, że ktoś odwalił kawał świetnej roboty. Ścieżka zaczyna się tuż przed Trzema Bukami po prawej stronie. Jest ciężko go zauważyć więc miejcie się na baczności!! Poniżej załączamy segmenty ze stravy. Po około 700m przecina szuter (koniec jej pierwszej części) i dalej wije się po drugiej stronie drogi. Mamy tu hopki, bandy, nawet gapy przez strumyk, i przede wszystkim non stop flow. Uwaga! można tu napotkać dziki 😉

Rozdroże pod Moszną – niebieskim do Walimia

Trudność: Łatwy
Długość: 2,5km
Deniwelacja: 150m

Łatwy szybki i przyjemny. Jest wąwóz, jest się z czego wybić. Mamy korzenie. Zjazd nie jest wybitny. Choć w sumie nawet niewybitne zjazdy potrafią być ciekawe. Wszystko jest kwestią prędkości.

Lesistej Wielkiej

Dzięki Dominik Sowa za podesłanie opisu !!

Trudność: Średni
Długość: 1km
Deniwelacja: 150m

Trzeba jechać czerwonym pieszym w kierunku Sokołowska. Na początku wspólnie z Czarnym rowerowym Strefy MTB Sudety ” Czarna Mieroszów ” w kierunku Unisław Śląski. Na pierwszym skrzyżowaniu  Czarny skręci w lewo, natomiast czerwony przetnie skrzyżowanie na wprost. Po około 200-300 m gdy dojedziemy do skrzyżowanie typu T i wydawałoby się, że intuicyjnie powinno się skręcić w lewo, trzeba skręcić prawo. Po około 150-200 metrach trzeba jechać czujnie i obserwować oznaczenia na drzewach, ponieważ szlak ostro skręca w lewo, ostro w dół.
Zjazd zaczyna się od godnego nastromienia okraszonego kilkoma agrafkami. Następny odcinek jest już łagodniejszy i bez agrafek. Po przejechaniu przez niezalesionych odcinek wjeżdżamy ponownie w las gdzie ponownie mamy do czynienia z agrafkami. Późnej łagodniej i prościej. Dojeżdżamy do Czarnego Stefy MTB, skręcamy w lewo, przejeżdżamy koło Pensjonatu Eden i dojeżdżamy do drogi nr 35 ( Wałbrzych – Mieroszów )

Głuszyca – Góry Suche – lista zjazdów

Okolice raczej typowo XC. Sporo krótkich lecz stromych podjazdów. Wkońcu to kolebka Strefa MTB Sudety. Sporo też szutrów trawersujących, którymi można omijać mocne podjazdy. Góry ciekawe bez dwóch zdań. Jeśli oleje się szutry, sporo szlaków jest singlowych. Nie jest problemem narypać tu 2000m przewyższeń. Można tu zaczynać, by przemieścić się w okolice Sokołowska lub Wielkiej Sowy.  Oprócz XC jest tu trochę zjazdów, przy których niejeden endurak się napoci 🙂

Wykaz zjazdów.

Ruprechticky Spicak – szlak zielony

Trudność: Średni / Trudny na szybko

Długość: 1km

Deniwelacja: 150m

Początkowo dość zdradliwy singiel w trawie. Zdradliwy bo singiel jest jakieś 20-30cm poniżej trawy po bokach. Można wycedzić pedałem a potem OTB. Zasadniczo jest dość stromawo, czasem można przytrzeć jajcem o oponę. Dlatego zawsze noście obcisłe majtki pod luźnymi spodenkami!! Nie widać wzwodów i jaj sobie nie urwiecie. Zwłaszcza dotyczy to tych mniej doświadczonych.  Potem robi się szerzej, ziemniej i stromiej. Łatwo rozwinąć czwartą nadświetlną. A giąć pałki nie ma co, bo sporo korzeni, drzew, wypłukań a do tego czasem się stok zagina tak, że nie widać co jest za przełomem. Bez dwóch zdań mega ciekawy zjazd.

Zielony do Spicaka od Pogranicznej

Trudność: Łatwy / Średni na szybko

Długość: n/d

Deniwelacja: kilka górek po 30-50m

Interwały, interwały, interwały. Strome podjazdy (jednego nigdy do końca nie wjechaliśmy). Trzy znaczące szczyty, reszta mniejsza. Ciekawe single z  każdego z nich, czasem mega szybko i stromo. Jeśli śpicie w Agroturystyka Pograniczna,  to zdecydowanie warto tędy jechać gdziekolwiek dalej.

Rybnicki Grzbiet – singiel – szlak zielony

Trudność: Łatwy

Długość: 4

Deniwelacja: 300m

Szybki i ciekawy, trawersujący singiel. Pierwsze 60% to dzida w dół z dokręcaniem, końcówka to agrafki i korzenno kamienny bałaganik.

Z ruin zamku Rogowiec – szlak niebieski

Trudność: Średni / Trochę trudny

Długość: 1km

Deniwelacja: 250m

Początkowo bardzo wąski trawers na stromym zboczu. Łatwo się obsunąć. Wkoło ciemno. Potem techniczne śliskie i mocno kamieniste ścieżki. Sporo funu po deszczu. Kończycie na drodze szutrowej. Dobrze do samego dołu nie walić szutrem, pojechać na dziko w dół. Po prostu w tej okolicy szukajcie miejsca gdzie las się przerzedza i dzida w dół !!

Waligóra – żółty pieszy szlak do Andrzejówki.

Trudność: Trudny w ch..

Długość: 1km

Deniwelacja: 200m

Ołłłłł yeah. Apogeum pornografii. Można oczywiście zjechać singlem z owej góry i jest to miłe,…….. ale my go używamy do …… podjazdu aby zjechać pieszym żółtym. Zaczyna się czymś stromym po korzeniach, który jest coraz stromszy,  zaczyna się wić i dropić. Potem jest tylko gorzej. Dropy robią się większe, trakcję utrudnia morze melafiru czy innego kalafiora a w dodatku trzeba agrafkować. Nie udało się nam tego jeszcze zjechać bez glebienia. Miłej zabawy !!

Włodarz do Walimia – niebieskim

Trudność: Łatwy

Długość: 3km

Deniwelacja: 200m

Długo i fajnie. Szybko, jest wąwóz, kamienie, korzenie. Raczej gładko i skocznie. Jest flow

Z Klina – szlak czerwony

Trudność: Łatwy

Długość: 1,5km

Deniwelacja: 100m

Piękny wijący się singiel. Czasem stromo. Żadnej pornografii. Szybko, lesiście. Ech..pięknie.

Sokołowsko (Mieroszów)- lista zjazdów

Sokołowsko – urokliwa mieścina zdrojowa otoczona górami. Wszystkie szczyty sprowadzają do niej. W mieścince kuracjusze nie są świadomi jaki potencjał mają okoliczne szczyty. Praktycznie każdy daje wielką radość z jazdy. Teren jest też wielce różnorodny. Ma zjazdy ziemne, korzenne, melafir, porno stromizny, dropy. Czego dusza zapragnie !! Polecamy. Na koniec dnia koniecznie żarcie w kawiarence. Niestety tylko za gotówkę, ale warto!! Wszystkie zjazdy dookoła Sokołowska były umiejscowione w trasach zawodów EMTB.  Zawody startowały z Mieroszowa dlatego większość osób będzie je kojarzyć z Mieroszowem. Niesłusznie w Mieroszowie były tylko dwa pierwsze OSy w dodatku zupełnie nie warte uwagi. Skupmy się zatem na Sokołowsku i jego okolicach.

Suchawa – niebieski szlak 

Trudność: Średni / Trudny

Długość: 1km

Deniwelacja: 150m

Niebieskim szlakiem wjeżdżamy całkiem komfortowo i w miłej atmosferze a potem w dół w kierunku Włostowej i Kostrzyny. Jest stromo, kręto, singlowo, ziemiście i korzeniasto. Wkoło rzadki las i wszędzie borówki. Piękna panorama na okolice. Jak dla mnie najpiękniejszy zjazd w całym rejonie. Mało ludzi, zielono i trudno technicznie. Malina !!

Włostowa – niebieski szlak do Sokołowska

Trudność:  Trudny

Długość: 2km

Deniwelacja: 200m

Klasyk. jedziemy w kierunku Sokołowska. Początkowo singiel w zagajniku i trawach, wijący się nieznaczne. Aż chce się przycisnąć. Wpadamy w ciemny las. W nim robi się szeroko, trakcja taka sobie. Łatwo się rozpędzić. Jak pojedziecie szybko – nie wyhamujecie. Szybka jazda sprowadza się tam do tego że miota Wami po 1m w każdą stronę ze względu na luźne podłoże. Do tego dropik. Dropik prosty ale po nim się jeszcze bardziej rozpędza. Jeśli nie możecie zahamować nie walczcie. Zjedźcie na sam dół i skupcie się na kierowaniu. Go with the flow. Potem przekraczacie drogę, 200m po płaskim i wpadacie w legendarną część. Najpierw zakręt w stromym terenie, przez skałkę a potem melafir. Skalna rynna wypełniona kamyczkami. Działa to jak łożysko. Nie hamujemy tu przodem, skręcajcie przez pochylanie i delektujecie się brakiem kontroli nad rowerem. Jest cudnie, jak jazda w puchu. Zwłaszcza w lipcu kiedy wkoło kwitną fioletowe kwiaty. Na koniec ziemna ścieżka z korzeniami i zakrętami, high speed i przyjemność. Ostatni zjazd asfaltem prowadzi do Sokołowska do kawiarenki na super obiad.

Zamek Radosno – szlak żółty

Trudność:  Trudny

Długość: 1km

Deniwelacja: 150m

Początkowo dość płaski singiel. Dojeżdżamy do ruin zamku. Tam wnoszenie. Spokojnie raptem 10m. I zjazd. Stromo, kręto, są korzenie i drzewa. Trakcje upośledzają małe kamyczki kiedy jest sucho a kiedy jest mokro gliniana nawierzchnia. Czyli zawsze się tam lata. Drzewa są w apeksach zakrętów.  Mimo to jest radocha. Na końcu jazda wzdłuż strumienia. Co jakiś czas trzeba kluczyć między kamieniami. Uwaga na pokrzywy. Był to jeden z Osów emtb.

Garbatka – niebieski

Trudność: Trudny

Długość: 1km

Deniwelacja: 150m

Ostatni OS na zawodach emtb. Wszyscy nazywali go trasą z kamieniem.  Szkoda że kończy się w takim miejscu, że trzeba sporo wracać. Jest sens tam jechać jeśli kończycie w Mieroszowie. Typowy grzbietowy singiel. W pewnym momencie robi się stromiej i trzeba zjechać stromy trawers po skałce. Mało kto to zjeżdzał na zawodach choć jest to relatywnie proste. Ustawcie się i nie hamujcie!! Potem kawałek płaskiego i stromy, sypko ziemna rynna. Leci się nią jak na zjeżdżalni. Szybko i zamaszyście. Jak dla nas jeden z ciekawszych zjazdów. Lubimy go, bo jest szybko, jest flow i trochę pornografii.

Stożek wielki – szlak żółty

Trudność: Bardzo Trudny

Długość: 1,5km

Deniwelacja: 200m

Kolejna pornografia. Zaczyna się stromym zjazdem. Nie zatrzymasz się na nim więc nawet nie próbuj. Skup się aby na jego końcu wyrobić w zakręt w lewo. Pochyl rower w lewo, biodra w prawo i skręcaj. Teraz czeka Cię trawersujący, dość wymagający singiel. Klimat jak w lesie deszczowym. Kilka agrafek i wpadasz w morze melafiru. Do tego masz dropa przed sobą. Za nim jeszcze trochę trawersowania melafiru i znów ziemny singiel którym trzeba walić szybko i między drzewami. Mając kierę 800 łatwo tam o coś zahaczyć. Jest pięknie i trudno. Na prawde trudno go szybko zjechac bez gleby.

Tripy

Z powyżej opisanych kawałków poskładaliśmy kilka tripów. Walory każdego ze zjazdów zostały opisane powyżej więc już tego nie robiliśmy w tym miejscu.

Głuszyca Górna – Zielonym na Spicak – Suchawa – Kostrzyna – Włostowa – Zamek Radosno – Andrzejówka – Zamek Rogowiec – Wjazd na Rybnicki Grzbiet – Głuszyca

Długość: 45km

Deniwelacja: 1800m

Trudność: Trudny / B.trudny

Zaczynamy w Pogranicznej w Głuszycy Górnej.  Jedziemy w górę asfaltem do grzbietu granicznego. Częściowo jest to czerwony szlak rowerowy, częściowo żółty. Docieramy do grzbietu i przesiadka na zielony. Czeka nas interwałowy singiel i prawie cały czas jazda ostro w górę, ostro w dół. Każdy zjazd jest spoko. Jeśli jesteście leniwi, możecie interwały ominąć szutrem i pojechać zielonym rowerowym. Musicie tylko potem jakoś dobić się do Spicaka. W ten sposób dobijemy do niebieskiego szlaku, który w przeciwieństwie do zielonego wtrawersowuje Was na Spicaka. Sporą część da się jechać ale na końcu i tak trzeba wrypać rower na plecy. Dobra – ochraniacze i dzida w dół zielonym w kierunku przełęczy pod Spicakiem. Stamtąd czarnym szlakiem do polany z ławką. Możecie coś pochłonąć, podelektować się malowaniem ławki farbą olejną, a następnie pojechać niebieskim szlakiem na Suchawę. Wjazd jest sympatyczny, zjazd sympatyczniejszy. Nasz ulubiony. Po zjeździe możecie dymać dalej niebieskim i wnosić na Kostrzynę a potem na Włostową, albo przeskoczyć na szuter który trawersuje Kostrzynę od południa, dobić do żółtego szlaku i nim wjechać na Włostową. Na szczycie w trawie szukacie niebieskiego szlaku i dzida do Sokołowska. To najdłużdzy i najtrudniejszy kondycyjnie szlak w okolicy. Heble będą się palić !! 🙂

Przejeżdżacie przez Sokołowsko,  potem przeskok na czerwony rowerowy i jedziecie w kierunku ruin Zamku Radosno. Z niego zjazd żółtym. Uwaga na drzewa które kłują w oczy 🙂 Teraz czeka Was podjazd do Andrzejówki. Pojedziecie szutrem, którym idzie szlak niebieski, zielony, żółty. To jest szuter ale stromy i jeśli myślicie, że za pierwszym zakrętem będzie mniej stromo to się mylicie 🙂 – będzie bardziej stromo!! W Andrzejówce popas. Zejdzie Wam ze 40min 🙁 I jedziemy dalej. Żółtym do ruin zamku Rogowiec. Tam przesiadka na niebieski i wymagający trawers w dół. Gdy dojedziecie do szutru, pojedźcie nim kawałek, szukajcie mało gęstego lasu po lewej i gdy go znajdziecie walcie na dziko w dół do drogi. Szkoda marnować wysokość na jazdę szutrami.

Jeśli pojechaliście szutrem to już do końca wycieczki jedźcie zielonym rowerowym. Jeśli pojechaliście na szagę to wróćcie szosą to 500m do zielonego rowerowego. Wjedziecie nim na górę. Będzie troszkę kręcenia a potem w dół również tymże  zielonym rowerowym. Zjechaliście przy źródełku do drogi. Przesiadka na czarny rowerowy i przez Grzmiącą i łąki dobijacie do czerwonego rowerowego. Nim obok pięknego starego kamieniołomu dojedziecie do Pogranicznej. W kamieniołomie warto wykąpać cycki 🙂

Wielka Sowa – trasy SGR przez Kalenicę

Długość: 35km

Deniwelacja: 1200m

Trudność: Łatwy

Trip nawigacyjnie prosty tak bardzo, że nie ma co opisywać. Zaczynacie na Wielkiej Sowie. Z niej czerwonym do Koziego Siodła. I tym czerwonym jedziecie do samego końca 🙂 Sporo będzie twardych podjazdów. Jak dla nas da się wjechać wszystkie. Wymiękliśmy tylko w 75% podjazdu na Popielak. W ten sposób dotrzecie do startu trasy D w Srebrnej Górze. Hint jaki Wam możemy dać, to dogadajcie się z chłopakami z Tras Enduro Srebrna Góra żeby Was podrzucili. Taki kurs kosztuje 100PLN, bus zabiera 5-8 osób wiec wychodzi po podziale śmiesznie tanio. Wywalą Was na Sowiej Przełęczy – trzeba się jedynie wcześniej z chłopakami umówić.

Wielka Sowa razy milion 🙂

Długość: 40km

Deniwelacja: 1500m

Trudność: Łatwy

Czasem robimy dość absurdalnego tripa. Zdarza nam się po prostu podjeżdżać na Sowę wiele razy by zjechać za każdym razem inaczej. Podjazdy też są różne. Zaczynamy w Bielawie koło Leśnego Dworku. Podjazd niebieskim rowerowym na górę do Przełęczy Jugowskiej. Stamtąd przez Kozie Siodło na Sowę. Polecamy szuterek czyli czarny rowerowy. Z Sowy zjazd czerwonym przez schronisko Sowa a potem zielony do Sokolca. Kiedy dotrzecie do drogi, odbijacie w lewo i czarnym wracacie na Kozie Siodło. Znów podjazd na Sowę i tym razem zjeżdżacie żółtym w kierunku Walimia. Przy trzecim skrzyżowaniu z szutrem kończycie zjazd i wracacie. Jedziecie szutrem w lewo. Po 1,5km macie ostre odbicie szutra w lewo i dojeżdżacie do fioletowego szlaku. Nim do góry do samej Sowy. Tym razem z Sowy pojedziemy niebieskim do Starej Jodły. Stamtąd dalej niebieskim (Ruska Droga) dobijacie do szosy i albo nią dymacie do przełęczy Jugowskiej albo przesiadka na czerwoną kropkowaną Ścieżkę im. A. Grabowskiego i jesteście na Kozim Siodle. Wjazd na Sowę i zjazd Niebieskim w kierunku przełęczy Walimskiej. Powrót na Sowę fioletowym. Z Sowy czerwony na Kozie Siodło i ciągle czerwonym do Przełęczy Jugowskiej. Jak nie jesteście jeszcze zdechli to wspinacie się czerwonym przez Rymarz na Zimną Polanę i dalej żółtym szlakiem, gdzie tuż przed Trzema Bukami odbijacie w prawo i lecicie Dzikusem do samego Leśnego Dworka. Pamiętajcie, że ścieżka ciągnie się dalej po drugiej stronie szutrowej drogi. Jeśli jednak nie chce Wam się już podjeżdżać to możecie ominąć Rymarz i z Przełęczy Jugowskiej ruszyć niebieskim w stronę Bielawy tylko zamiast skręcić w lewo jedźcie prosto a po ok 300m przetniecie żółty z Zimnej Polany na Trzy Buki.

Tour de Sokołowsko

Długość: 35km

Deniwelacja: 1700m

Trudność: Łatwy

Wycieczka to dość absurdalna. Objechaliśmy wszystkie OSy z zawodów, niektóre dwa razy i jeszcze pyknęliśmy Waligóre. Do dziś nie wiemy co nam strzeliło do łba aby rypać dwa razy pod rząd Stożek i Garbatke. No ale stało się więc jedziemy 🙂

Sporo poruszaliśmy się poza szlakami, więc albo jedźcie tego tripa z naszym śladem albo z mapą patrząc się na ścieżki, na niej oznaczone. Nie będziemy pisać za którym drzewem gdzie skręcić. Raczej będą padały stwierdzenia typu: musisz dobić do takiego czy innego szlaku.

Możecie robić je po jednym razie. Taki tez będzie opis. Zaczynamy w Sokołowsku. Żółtym lecimy na Stożek Wielki. Można częściowo użyć szutra (tak my jechaliśmy i jest na śladzie poniżej). W międzyczasie będziecie jechać obok odbicia na OS4 z zawodów. Możecie się tam wstrzelić choć ciężko to jechać nie mając śladu, albo nie wiedząc gdzie skręcić. Na poniższym śladzie to macie, ale jeśli jedziecie z mapą, jedźcie na Stożek od razu. Koncówka na Stożek Wielki to ok 10min iścia z rowerem na plecach. Na górze warto chwilę odsapnąć bo to co się za chwilę wydarzy będzie jak gangbang ze stadem afroamerykanerów. Pierwsza ścianka już ryje lekko bańkę a wbrew pozorom nie jest to najtrudniejszy element tej trasy. Ale o wrażeniach było wyżej. Zakładamy, że przeżyliście i chcecie jechać dalej. Kierujcie się w stronę Sokołowska i ulicą Parkową walicie na południe. Po ok 1km od centrum Sokołowska odbijacie w prawo w kierunku Garbatki. Dobijacie do niebieskiego szlaku, gramolicie się nim na Garbate i zjeżdżacie 🙂 Dojeżdżacie w pewnym momencie do drogi. Na niej w lewo i do góry. Albo przeskok do Kowalowej i żółtym do Sokołowska z powrotem. My dobiliśmy do zielonego granicznego i nim przez przełęcz pod Spicakiem udaliśmy się na Waligórę. Na niej zakładamy pampersy, wyłączamy mózg i jedziemy w dół. Będzie syto. Nigdzie nie jest syciej 🙂 Przeżyliście ? Jak tak to czas żreć w Andrzejówce. Stamtąd się rozpędzacie i zjeżdżacie żółtym do zamku Radosno. Tu czeka Was miły zjazd z lekkim wchodzeniem. Ładujemy się na niebieski szlak i dymamy na Suchawę a potem na Włostową. Było miło co nie ?? Teraz obiad w Kawiarence i do domu !!

Czarny bór – tour de Sowie (Trasa Dominika Sowy za którą dziękujemy)

Długość: 35km

Deniwelacja: 1700m

Trudność: Sredni

Zaczynamy w centum Czarnego Boru, koło kościoła. Jedziemy w kierunku drogi nr 367 następnie skręcamy w prawo w kierunku Wałbrzycha. Po przejechaniu przez most na rzece Lesk skręcamy w prawo na drogę z kostki betonowej ?i jedziemy nią aż do skrzyżowania typu T gdzie skręcamy w lewo, a następnie w prawo na kolejnym skrzyżowani typu T. Jedziemy wzdłuż rzeki aż do momentu kiedy musimy wjechać na drogę asfaltową?. Po przejechaniu koło 100m asfaltem, skręcamy w prawo i trzymając się lewej strony dojeżdżamy do skrzyżowania typu T, na którym skręcamy w lewo. Następnie dojeżdżamy do końca asfaltu, teraz już szutrem ( nareszcie )??zaczynamy się wspinać na nie wielką ale w końcówce sztywną ” przełęcz “, na której skręcamy w prawo. Jedziemy lasem trzymając się lewej strony aż do momentu wyjechania z lasu, po drodze mamy kilka sztywnych podjazdów i szybkich zjazdów. Po dojechaniu do polany skręcamy w prawo i tak jak droga prowadzi jedziemy aż doradzimy do zalewu, który objeżdżamy mając go po lewej stronie. Można również jadąc droga w lesie i widząc zalew w dole, zjechać nieźle nachylonym terenem do zalewu. Po dojechaniu do drogi z płyt betonowych zobaczymy tablicę informacyjną z mapą, która przedstawi tzw. Trasę Widokową. Zaczynamy tą trasę zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Na początku po zajechaniu z płyt betonowych i skręcie w prawo będziemy mieli trochę podjazdów, po czym nasza droga się wypłaszczy. Jadąc Widokową przejedziemy, koło Dzikowca Małego, Dzikowca, Sokółki, Polanki, Wysokiej i Strachonia mijając je po lewej stronie. Następnie dojedziemy do skrzyżowania  w lewo na Lesistą Wielką ( sztywny krótki podjazd bezpośrednio za nim skręcamy w prawo ). Jadąc cały czas pod górę dojedziemy do szczytu Lesistej Wielkiej – 851. Tutaj zaczynamy przyjemny zjazd.  Po dojechaniu do Sokołowska ( centrum, w którym znajdujemy oznaczenia szlaków ) wybieramy jedną z opcji wjazdu na Andrzejówkę. Nasz wybór to czerwony szlak Strefy MTB Sudety. Dojeżdżamy do schroniska Andrzejówka 805, mamy sporo możliwości katowania okolicznych mega nastromionych gór. Nasz wybór pada na następująca kolejność: Ruiny Zamku Radosno, Suchawa i Włostowa. Ich opisy powyżej.

Następnie po dojechaniu do Sokołowska ( centum ) skręcamy w prawo na zielony szlak w kierunku Unisławia Śląskiego, po dojechaniu do drogi nr 35 skręcamy w lewo, po przejeździe pod wiaduktem kolejowym skręcamy w prawo dalej jadąc zielonym szlakiem dojeżdżamy do Polanki oraz Trasy Widokowej ( tej, którą wcześniej jechaliśmy ) Teraz możemy albo skręcić w lewo lub w prawo. Jadąc w prawo wrócimy nad zalew trasą, którą wcześniej podjeżdżaliśmy, jadąc w lewo ponownie przejdziemy w okolicach wjazdu na Lesistą Wielką, który ominiemy i na kolejnym skrzyżowaniu skręcimy ostro w prawo. W tym momencie zaczynamy zjazd w kierunku zalewu. Po dojechaniu do zalewu wracamy do Czarnego Boru trasą, która wcześniej pokonaliśmy.

Oczywiście trasę można zaczynać np. Na końcu asfaltu na tzw. Ptasim Śpiewie w okolicach extra agroturystyki ” Ptasi Śpiew”, gdzie można skorzystać z eleganckiej bazy noclegowej za godziwe dutki. Można również rozpocząć tripa nad zalewem, w którym można po jeździe wymoczyć ” małe co nieco”.

Warto wrócić na Andrzejówkę i eksplorować pozostałe szczyty, jest ich całkiem sporo.

Trasy strefy MTB Sudety – Nasza ulubiona Zielona Głuszyca

Co tu dużo pisać. Wejdź tu: Strefa MTB Sudety i popatrz 🙂

Wszystkie etapy z MTB Trilogy

… a zwłaszcza pierwszy bo prowadzi przez opisywane regiony 🙂 Każdy z etapów jest mega syty. Nam ich przejechanie zajmowało 8-10h ciągłej jazdy na zawodach. Jechaliśmy na lekko i żarliśmy na bufetach. Jazda z plecakiem może być wyzwaniem. Do tego często prowadzi wytyczanymi na zawody dzikimi singlami więc jeśli macie słaby GPS to możecie mieć problemy nawigacyjne. Nie mniej jednak, ciągle Wam polecamy.

etap 1

etap 2

etap 3

Baza noclegowa i pokarm

Agroturystyka Pograniczna.

Ich FB

Nocleg sprawdzony. Właściciel sam dużo jeździ, biega trailowo, wspina się, skituruje. Pozytywny koleś, czasem możecie go namówić na guidowanie. Uwaga bo nas zajechał 🙂

Standard super. Można myć rowery, jest gdzie je zostawiać, jest smar, jest miejsce na bachory. Są mapki.

Kawiarenka Smaków w Sokołowsku

Kapitalne miejsce. Włoskie żarcie. Czadowe pizze, makarony z truflami. Makaron najwyższych lotów. Czeskie piwo, świetne cappucino, a na deser tort bezowy z owocami który przyprawi Was o orgazm. Aha sałaty też kapitalne. A jakieś minusy ?? Jest jeden – weźcie gotówkę bo inaczej nic nie zjecie 🙂

Andrzejówka

Typowe polskie żarcie. Schabowy, gulasze, pierogi, naleśniory. Wszystko raczej na piątkę i dużo. Czeskie piwo. Można płacić kartą. Zawsze wpizdylion ludzi i troszkę się czeka w kolejce. Sporo też Andżel i Sebixów i innych dresów z racji dobrej dostępności i tego, że góry są teraz dżezzy.

Pałac Jugowice

Jeśli chcecie luksusu, masażu, sauny i macie wolne trzy do pięciu stów za noc możecie tam się pojawić. Miejscówka mało turystyczna, ale jako spa mega spoko. Sauny na dworze, dobra restauracja i spory wybór win zachęcają. Jest to ciekawy odnowiony folwark. Z zewnątrz wygląda właśnie folwarcznie, w środku to ciekawe, minimalistyczne wnętrza.